سفرهاي ابتدايي به فضا سئوالاتي را براي دانشمندان مطرح کرد که قبلاً به آن توجه نکرده بودند. آيا يک فضانورد مي تواند در جاذبه صفر چيزي ببلعد؟ خفه خواهد شد؟ آيا ممکن است خرده هاي نان در شاتل معلق شوند و وارد تجهيزات شده و چيزي را خراب کنند؟ براي اين که همه چيز ساده تر شود، فضانوردان در پروژه مرکوري و جميني غذاهاي پوره شده و فشرده شده در لوله تيوبي را با خود همراه بردند. مدير سيستم غذايي ناسا مي گويد: مثل اين بود که غذاي بچه را در تيوب خميردندان به آن ها بدهيم. اما اين لوله هاي غذا اشتها را کم مي کرد و فضانوردان وزن زيادي از دست دادند. در ابتدا دليل آن مشخص نبود و گفته شد که تغذيه فضانوردان به آن آساني که فکر مي کردند نبوده. شناور شدن در فضا به آن آرامش و ريلکسي که به نظر مي آيد نيست. فضانوردان انرژي بسيار زيادي مصرف و استرس فراواني را بر بدن هاي خود تحمل مي کنند. بنابراين رژيم غذايي آن ها بايد با سيستم جاذبه زمين متفاوت باشد. براي مثال آن ها به کلسيم اضافي جهت جبران ضايعات استخوان نياز دارند. زيرا زايش سلول هاي استخواني در فضا به کندي صورت مي گيرد و از دست دادن اين حجم استخواني بلافاصله بعد از پرش از زمين آغاز مي گردد. اما گفتنش از انجام دادن آن ساده تر است زيرا يخچالي در فضاپيما نيست و نمک براي نگهداري غذا استفاده مي شود. بعد از ماموريت آپولو، ناسا يک منوي غذايي را تنظيم کرد که دچار تنوع بيشتري باشد و شامل سالاد ماهي تن تا خوراک ذرت بود. تمامي اين غذاها بصورت خشک و فريز شده، آب گرفته شده بوده و عاري از باکتري بودند و شباهتي به غذاهاي عادي نداشتند. در هنگام سرو، آب وارد غذا شده و داخل کيسه کوچکي ريخته شده و با قاشق خورده مي شد. نيل آرمسترانگ و باز آلدرين اولين کساني بودند که روي ماه ساندويچ همبرگر به همراه نوشابه و ميوه خشک شده خوردند. امروزه با پيشرفت علم، فضانوردان در ايستگاه فضايي قادرند همه نوع خوراکي از استيک گرفته تا کيک شکلاتي را داشته باشند. در حال حاضر ناسا داراي ۱۸۸۵ نوع غذا و روسيه ۱۰۰ نوع غذا و ژاپن ۳۰ نوع غذا در منوي خود دارد. با اين همه به دليل محدوديت ها و مشکلات ذخيره غذا، آن ها نمي توانند هر چه مي خواهند را در هر زمان و مکاني ميل کنند. منوي ايستگاه فضايي يک دوره ۱۶ روزه دارد و هر نفر مي تواند هر بار دو نوع غذا با يک خوراکي فاسد نشدني مانند M&M داشته باشد. گاهي اوقات ناسا براي سورپرايز يک کيک تولد نيز مي فرستد! در سال ۲۰۰۸ حتي اولين آشپزي در ايستگاه فضايي انجام شد که سرخ کردن پياز و سير آن تنها يک ساعت به طول انجاميد.
-
یک شنبه 15 فروردین 1389
7:30 AM
نظرات(0)
آغاز عصر فضا هنگامي که انسان روياي پرواز بر فراز زمين را در سر مي پروراند، به اين نتيجه رسيد که اجرام آسماني مي توانند مقصدي براي سفرهاي آينده انسان باشند. در اوايل 1600 ميلادي، ستاره شناس و رياضي دان آلماني يوهانس کپلر اولين دانشمندي بود که سفر به دنياهاي ديگر را شرح داد. او همچنين قوانين حرکت سياره اي که توضيحي براي چرخش اجرام در فضا مي باشند را توسعه داد. دانشمند انگليسي سر ايزاک نيوتن براي نخستين بار قوانين حرکت را تشريح کرد که در سال 1687 منتشر شد.
اين قوانين به دانشمندان اجازه داد تا بتوانند امکان پرواز و گردش به دور زمين و رسيدن به دنياهاي ديگر را پيش بيني کنند. نيوتن همينطور توضيح داد که چه طور يک ماهواره مصنوعي مي تواند درمدار باقي بماند. قانون سوم نيوتن که مي گويد براي هر کنش يک واکنش با قدرت مساوي در جهت مخالف وجود دارد، توضيح مي دهد که چرا يک راکت کار مي کند. روياهاي اوليه سفر به فضا در طي سال هاي 1700 ميلادي، دانشمندان پي بردند که در ارتفاعات بالاتر، هوا رقيق تر و لايه آن نازک تر است. اين بدان معنا بود که احتمالا هوا در فضاي بين زمين و دنياهاي ديگر اصلا وجود ندارد بنابراين وجود بال براي اين سفر بي استفاده است. نويسندگان شيوه هاي تخيلي فراواني براي سفر به اين دنياها ارائه نمودند. در سال 1903 کنستانتين تسيولکوفسکي يک معلم دبيرستان روسي، براي اولين بار مقاله علمي استفاده از راکتها براي سفرهاي فضايي را کامل نمود.
سالها بعد، رابرت گدارد از ايالات متحده و هرمن اوبرت (Hermann Oberth) از آلمان توجه علمي وسيع تري را نسبت به سفرهاي فضايي جلب نمودند. هر يک از اين سه مرد، مشکلاتي که از لحاظ تکنيکي بر سر راه پرتاب موشک و سفر به فضا بود را شناسايي کردند. هر سه آنها پدران پرواز به فضا شناخته مي شوند. در سال 1919 ، گدارد در مقاله خود "يک شيوه براي رسيدن به ارتفاعات بسيار بالا" توضيح داد که چطور يک راکت مي تواند در جو بالاي زمين کاوش کند. اين مقاله همچنين پرواز يک راکت به ماه را نيز توضيح مي دهد. در کتابي به نام "موشکي به سوي فضا" سال 1923 ،اوبرت مشکلات فني پرواز به فضا را مورد بحث قرار داد. او همينطور شرح داد که يک فضاپيما چگونه مي تواند باشد. تسيولکوفسکي مطالعات جديدي را در سال 1920 يادداشت نمود.
اين مطالعات حاوي جزئياتي درباره موشک هاي چند مرحله اي بود. نخستين راکت ها در طي سالهاي 1930 ، تحقيقات در مورد موشک ها در کشورهاي ايالات متحده، آلمان و شوروي پيشرفت کرد. در سال 1926 تيم گدارد عليرغم عدم پشتيباني دولت ايالات متحده، موفق به ساخت اولين پروپلنت مايع براي سوخت راکتها شدند. دانشمندان آلمان و شوروي براي ساخت موشک هاي نظامي از دولت هاي خود سرمايه دريافت کردند. در سال 1942، هنگام جنگ جهاني دوم، کارشناسان ساخت موشک آلمان تحت مديريت ورنر ون براون (Wernher von Braun) موشک هدايتي V-2 را ساختند. هزاران موشک V-2 بر سر شهرهاي اروپايي به خصوص لندن پرتاب شد که موجب تخريب فراوان و کشتار مردم شد. پس از پايان جنگ جهاني در سال 1945 ، مهندسين آلماني براي کمک به دولت ايالات متحده درساخت موشک هاي نظامي به آمريکا رفتند. نيروي دريايي ايالات متحده بر روي راکت هاي بزرگتري مانند ايروبي (Aerobee) و وايکينگ (Viking) کار مي کرد. در سال 1949، اولين راکت دومرحله اي، با يک موشک V-2 به عنوان مرحله اول و يک WAC کوچک به عنوان مرحله دوم، ساخته شد.
-
یک شنبه 15 فروردین 1389
7:23 AM
نظرات(0)
سفر به فضا سفر به فضا پاسخي است به کنجکاوي انسان براي شناخت زمين، ماه، سيارات، خورشيد، ديگر ستارگان و کهکشان ها. فضاپيماهايي با سرنشين و بدون سرنشين به مرزهاي فراتر از زمين ارسال شده اند تا اطلاعات مستند و تازه اي از کائنات براي ما به همراه آورند. بشر تاکنون موفق به ديدار حضوري ماه و زندگي طولاني مدت در ايستگاه فضايي شده است. سفر به فضا اين امکان را به ما مي دهد تا زمين را در بستر و موقعيت واقعي آن در هستي بنگريم.
چنين سفرهاي تحقيقاتي مي توانند چگونگي تشکيل خورشيد، سيارات و ستاره ها و وجود حيات در جايي فراتر از دنياي ما را معلوم کنند. عصر فضا از روز 4 اکتبر سال 1957 آغاز شد. در آن روز شوروي ماهواره اسپاتنيک 1(Sputnik 1) را براي گردش در مدار زمين به فضا فرستاد. اولين فضاپيماي با سرنشين در روز 12 آپريل سال 1961 به همراه يوري گاگارين (Yuri A. Gagarin) فضانورد اهل شوروي به مدار زمين فرستاده شد. نام اين فضا پيما وستوک 1 (Vostok 1) بود. فضاپيماهاي بدون سرنشين که به آنها کاوشگر فضا مي گويند، به طور وسيعي به اطلاعات ما درباره فضاي اطرافمان، سيارات و ستارگان افزوده اند. در سال 1959 يک کاوشگر شوروي به نزديکي ماه و کاوشگر ديگر آن به سطح ماه رسيدند. در سال 1962 کاوشگر ايالات متحده به سمت سياره زهره فرستاده شد. در سالهاي 1974 و 1976 ايالات متحده دو کاوشگر ساخت آلمان به مدار سياره عطارد نزديک خورشيد ارسال کرد.
دو کاوشگر ديگر ايالات متحده در سال 1976 بر روي مريخ نشستند. علاوه بر سيارات، کاوشگرها براي شناخت سنگها و اجرام کوچک آسماني نيز به فضا فرستاده مي شوند. اولين سفر با سرنشين به ماه در روز 21 دسامبر 1968، زمانيکه ايالات متحده فضا پيماي آپولو 8 (Apollo 8) را ارسال کرد آغاز شد. اين فضا پيما 10 بار دور ماه گردش کرد و سپس با موفقيت کامل به زمين برگشت. در تاريخ 20 جولاي 1969 فضا نورد امريکايي، نيل آرمسترانگ (Neil A. Armstrong) و باز آلدرين (Buzz Aldrin) اتاقک مخصوص آپولو 11 را بر روي سطح ماه نشاندند. آرمسترانگ اولين انسانيست که بر روي ماه قدم گذاشته است. تا سال 1972 فضانوردان امريکايي 5 سفر ديگر به کره ماه با برنامه سفري آپولو به انجام رساندند.
-
یک شنبه 15 فروردین 1389
7:23 AM
نظرات(0)